Ilang araw nang nagpi-play sa isipan ko ang kantang “Kasarinlan” ni Florante:

Hindi habang panahong aasa sa iba,
ang bayan ko ay tatayo rin sa sariling paa.
Kasarinlan ay darating at ang lahat ay sasagana,
paglaya nang ganap ay mararamdaman.

Igala ang paningin sa mga kapaligiran,
maraming bagay ang maa-aring pagkakitaan.
Kasarinlan ang malagay sa matatag na kabuhayan,
paglaya nang ganap dapat maramdaman.

Tiyagaing abutin ang kaunlaran,
bangon na at tumulong sa bayan.
Ang isang kabuhayang may kaunlaran
ang susi sa daang patungo sa kasarinlan.

Magsanay gumawa at mag-isip mag-isa,
huwag umasang mayroong mga maa-awa.
Kasarinlan ang tumindig ng walang kinakapitan,
paglaya ng ganap dapat maramdaman.

Tiyagaing abutin ang kaunlaran,
bangon na at tumulong sa bayan.
Ang isang kabuhayang may kaunlaran
ang susi sa daang patungo sa kasarinlan.

Hindi habang panahong aasa sa iba,
ang bayan ko ay tatayo rin sa sariling paa.
Kasarinlan ay darating at ang lahat ay sasagana,
paglaya nang ganap ay mararamdaman

Kasarinlan ang magtiwala sa sarili ng lubusan.
Isang kasarinlan, isang kalayaan.

Galing dito ang lyrics.

Hmmm, hindi lang sa pambansang usapin ito puwede. Applicable rin ito sa personal na buhay, ano?


Ederic Eder

Ederic is a Filipino communications worker in the telecom, media, and technology industry. He writes about K-dramas and Korean celebrities for Hallyudorama.

Author posts
Related Posts

Privacy Preference Center